Wichrowe Wzgórze / Rüzgarlı Tepe

Eren odwozi Selmę pod jej dom i wyznaje, że tęskni za nią nawet wtedy, gdy jest obok. Selma odpowiada, że też tego nie chce, ale na razie muszą się rozstać. Po jej odejściu Eren dzwoni do matki i oznajmia, że zamierza się ożenić — nie z Meltem, jak sądzi matka, lecz z Selmą. Kobieta reaguje chłodno, ale Eren prosi, by była z nim w tym dniu. Halil przywozi Zeynep na pola, które odebrał jej rodzinie, i prowokuje ją, twierdząc, że wyszła za niego dla majątku. Ona zaprzecza, oskarżając go o chciwość. Po kłótni Zeynep przysięga, że udowodni mu swoje uczucia. W gabinecie wręcza mu kontrakt małżeński, zrzekając się roszczeń. Halil lekceważy dokument, a Songul obiecuje zemstę na Aslanlich. Halil zapowiada sprzedaż całego majątku ojca Zeynep, chcąc ją złamać. Ona błaga, by zrezygnował, ale on stawia warunek — ma być jego żoną naprawdę. Wieczorem Zeynep przygotowuje romantyczną kolację, chcąc ocalić ich miłość i ziemię, lecz odkłada wyjaśnienia na później.

Halil, w obecności całej rodziny, ogłasza Zeynep panią domu. Po kolacji wracają do sypialni. Zeynep chłodno pyta, czy rozwód odwołany, przypominając mu, że jest córką Ömera Aslanli i nie potrzebuje jego łaski. Halil odpowiada, że dopóki są małżeństwem, jej obowiązkiem jest być panią domu. Kiedy chce odejść, Zeynep zatrzymuje go, mówiąc, że ich związek istnieje tylko na papierze. On wychodzi, a ona zostaje sama, tuląc kanarka. Wieczorem podczas kolacji Halil wręcza jej pierścionek matki i całuje ją przy wszystkich, czym wzbudza gniew Songül. Selma i Eren spędzają wieczór na jego tarasie. Eren pokazuje jej film ze wspólnych zdjęć i w towarzystwie skrzypaczki oświadcza się jej. Selma zgadza się, choć w duchu obawia się reakcji matki. Zumrut zmusza Halila do usunięcia sofy z sypialni. Zeynep wpada w złość, myśląc, że to jego decyzja. Grozi mu porcelanową muszlą, ale Halil odchodzi, mówiąc, że ona jeszcze będzie go błagać.

Halil znajduje kanarka, którego Zeynep zamknęła w pudełku, i postanawia go wypuścić. Zeynep mu to uniemożliwia, zarzucając mu, że chce się pozbyć ptaka, który sam wrócił do domu i nie potrzebuje wolności. Halil oskarża ją o sprzeczność, a ona z wyrzutem odpowiada, że kanarek się zmienił, bo ktoś go skrzywdził. Ich sprzeczka przeradza się w gwałtowną kłótnię na balkonie — Zeynep cofa się tak daleko, że traci równowagę, a Halil ratuje ją w ostatniej chwili. Chwila między nimi jest pełna gniewu i napięcia. Zeynep zarzuca mu, że przez niego jej życie zamieniło się w pasmo cierpienia. Halil mówi wprost, że chce je zakończyć. Zeynep odchodzi, zabierając kanarka. W nocy Hakan pada ofiarą napadu, lecz z pomocą przychodzi mu Eren. W salonie dochodzi do kolejnej konfrontacji: Songül żąda, by wyrzucić ptaka z rezydencji, a Zeynep broni go przed nią. W obecności wszystkich Halil przejmuje kanarka, po czym, ku zdumieniu Zeynep i wszystkich zgromadzonych, zwraca go żonie i stanowczo oświadcza, że Zeynep Firat jest panią tego domu

Halil odbiera telefon i promienieje szczerym uśmiechem, co wywołuje w Zeynep narastający gniew i zawód. W pracowni oskarża go o obojętność wobec spalonego drzewa, symbolu ich wspólnych wspomnień. Halil odpiera zarzuty, a Zeynep, w łzach, zarzuca mu brak uczuć i opuszcza pracownię. Gulhan i Tekin przynoszą Halilowi sadzonkę nowego drzewa, sugerując, że uszczęśliwi tym Zeynep. Halil odpowiada wymijająco, ukrywając, że przygotował dla żony dokument rozwodowy. Zeynep dowiaduje się o planowanej podróży poślubnej i reaguje gniewem. Gdy Halil wręcza jej dokument do podpisu, Zeynep odmawia, rozdziera go i oświadcza, że nie da mu rozwodu. Później samotnie zmaga się z emocjami, próbując wyrzucić ostatnią pamiątkę po Halilu – czerwoną wstążkę. Tymczasem Tulay odkrywa dokument rozwodowy i martwi się o los córki.

Na Wichrowym Wzgórzu płonie drzewo, które było symbolem miłości Halila i Zeynep. Halil patrzy w milczeniu na ogień, przekonany, że to Zeynep je podpaliła. Zeynep klęczy kilka metrów dalej, zapłakana, i próbuje rzucić się w płomienie, lecz Halil w ostatniej chwili ją powstrzymuje i odwozi do domu. Za pożarem stoi Songül, która zleciła Fikretowi podpalenie i przekonanie Halila, że winna jest Zeynep. Kobieta triumfuje, przekonana, że Halil nigdy nie wybaczy żonie. W samochodzie Halil zerka na poparzoną dłoń Zeynep, a w myślach oskarża ją o zniszczenie ich świętości. Zeynep, pogrążona w żalu, wspomina, jak próbowała uratować drzewo i bezsilnie rzucała ziemią w płomienie. Halil prosi eksperta o uratowanie drzewa, choć wie, że szanse są nikłe. Songül przysięga, że za wszelką cenę rozdzieli ich na zawsze.

Zeynep, pogrążona w gniewie i rozpaczy, spala na tarasie pamiątki po Halilu. Gdy chce wrzucić do ognia czerwoną wstążkę, Halil pojawia się i próbuje ją powstrzymać. Ona jednak oznajmia, że jego kłamstwa zniszczyły wszystko i między nimi nie ma już przyszłości. Z ukrycia scenę obserwuje Songül, ciesząc się, że jej intryga skutkuje. Następnego dnia Halil zabiera Zeynep do pracowni, gdzie daje jej w prezencie białego kanarka – symbol swojej miłości. Zeynep nazywa go Puszkiem, ale zaraz wypuszcza na wolność, dając do zrozumienia, że „my” już dla niej nie istnieje. Selma odkrywa, że Feyyaz kłamał o chorobie – jest zdrowy i bawi się w Bodrum. Dziewczyna jest zdruzgotana i pełna wyrzutów sumienia wobec Erena. Halil dowiaduje się, że Zeynep podpaliła ich drzewo na Wichrowym Wzgórzu – miejsce ich pierwszego spotkania i symbol miłości. Patrzy, jak płonie, czując, że został już tylko popiół.

Na Wichrowym Wzgórzu, pod samotnym drzewem ozdobionym światełkami, Halil próbuje zatrzymać odchodzącą Zeynep. Wyznaje jej, że to ona skruszyła mur w jego sercu i błaga o drugą szansę, ale Zeynep, pełna bólu i dumy, odrzuca go i odchodzi. Merve planuje wykorzystać małżeństwo siostry z Halilem, by wrócić z matką do rezydencji Aslanlıch. Tulay przypomina jej, by zachowała godność i nie okazywała potrzeby, lecz sama, wspominając młodość, czuje triumf na myśl o powrocie do dawnego życia. W nocy Halil i Zeynep wchodzą do sypialni, gdzie Zumrut wręcza im posag i przypomina o małżeńskich zasadach. Choć Halil przenosi Zeynep przez próg, ona wciąż trzyma go na dystans, ustawiając parawan między nimi. Eren, podejrzewany przez Selmę o skrzywdzenie Feyyaza, próbuje jej wytłumaczyć, że chciał ją tylko chronić, lecz odchodzi, widząc jej brak zaufania. W ciszy nocy Halil śpiewa Zeynep miłosną pieśń zza parawanu, obiecując w myślach, że odzyska jej serce.

Zeynep, ogarnięta gniewem, wpada do sterówki i siłą chwyta za koło sterowe, próbując przejąć kontrolę nad jachtem. Halil stanowczo próbuje ją powstrzymać, lecz ich kłótnia przeradza się w szarpaninę, podczas której lądują razem na podłodze. Zeynep oskarża męża o kłamstwa i niszczenie wszystkiego, co piękne, on odpowiada, że ich serca biją jednym rytmem i że jej serce nadal należy do niego. Dziewczyna każe mu opuścić sterówkę i próbuje sama poprowadzić łódź, wywołując alarm. Halil w ostatniej chwili wraca, przejmuje ster i zamyka ją w kajucie, lecz Zeynep rozbija drzwi gaśnicą. Później, na dziobie, grozi, że skoczy do wody, jeśli nie zawróci. Halil ściąga ją z krawędzi i zmusza do obiadu, po czym prosi, by porzucili przeszłość i pozwoliła mu znów ją przytulić. Ona odpycha go tak mocno, że wpada do wody. Pomaga mu jednak wrócić, opatruje ranę, ale chłodno oznajmia, że nie wybaczy mu nigdy. W nocy Halil zabiera Zeynep na Wichrowe Wzgórze, gdzie czeka magiczna sceneria i wzruszające wyznanie miłości.

Songul odkrywa w pokoju Zumrut zmięty list w torebce Zeynep — ten, który podrzucił Fikret. Poruszona faktem, że Zeynep znała prawdę, a mimo to wyszła za Halila, poprzysięga zemstę na niej i jej rodzinie. Później, w ogrodzie, wszyscy mieszkańcy zasiadają do śniadania. Tulay w rozmowie z córką zarzuca jej pośpiech w ślubie, ale Zeynep zapewnia, że kocha Halila ponad wszystko. Przy stole Zumrut wygłasza refleksję o cierpliwości i wierze, a młodzi zmuszeni są zatańczyć przed wszystkimi — ich taniec jest jednak pełen napięcia, Zeynep udaje szczęście, a Halil nie pozwala jej się odsunąć. Później Zeynep odkrywa zniszczoną szklarnię, której Halil dopuścił się w rozpaczy, i gorzko stwierdza, że nigdy mu nie wybaczy. Nagle odbiera rozpaczliwy telefon od Selmy z prośbą o pomoc. Zeynep podąża na opustoszałe wybrzeże i wchodzi na jacht, gdzie czeka na nią Halil. Odcięci od lądu, konfrontują się — Halil oświadcza, że zabiera ją tam, gdzie przestanie uciekać. Zeynep jest rozdarta między gniewem a uczuciem, które wciąż w niej tli.

Halil zabiera Zeynep do swojego dawnego domu rodzinnego i pokazuje jej pokój, w którym dorastał. Wspomina dzieciństwo, ciepło matki i dramatyczną noc, gdy żandarmi zabrali jego ojca, który już nigdy nie wrócił. Wyznaje, że od tamtej pory trzymał się tylko wspomnienia ich dziecięcej miłości. Zeynep jest poruszona, ale też pełna bólu i żalu. Później ucieka, zostawiając Halilowi czerwoną wstążkę. Jadąc za nią, mężczyzna błaga przez telefon, by wróciła, lecz ona oświadcza, że ujawni prawdę przed wszystkimi. W rezydencji Zeynep zaskakuje rodzinę, ogłaszając, że ona i Halil są małżeństwem. W sypialni mówi mu jednak wprost, że ich małżeństwo to tylko gra i nigdy mu nie wybaczy. Halil próbuje ją powstrzymać i przekonać, że miłość zwycięży gniew.