„Wichrowe Wzgórze” odc. 123 – streszczenie szczegółowe
Hakan siedzi na kanapie w swoim domu, obracając w palcach kolczyk zabrany ze szkatułki Gulce. Jego spojrzenie błądzi po błyszczącym metalu, jakby szukał w nim odpowiedzi na dręczące go pytania.
— Po raz pierwszy naprawdę się zakochałem — mówi cicho, jakby bał się, że ktoś może go usłyszeć. Wpatruje się w kolczyk, a jego myśli wirują wokół jednej osoby. — Co by było, gdybyś nie była siostrą Gulce, Feriho? Choć nie znacie prawdy, kochacie się jak siostry…
Ściska biżuterię w dłoni, jakby chciał zatrzymać uczucia, które nim targają. Oddycha ciężko.
— Nie mogę spędzić życia w więzieniu. Nie mogę żyć bez Ferihy. Muszę znaleźć wyjście.
Podnosi się gwałtownie i zaczyna nerwowo krążyć po pokoju. W głowie układa plan. Matka Gulce jest pochowana na cmentarzu. Obok niej grób jej siostry. Oprócz Gulce nikt więcej nie pozostał.
— Powiem ojcu, że to koniec. Że przeszłość umarła razem z nimi.
Sięga po telefon i wybiera numer. Przyciska aparat do ucha, czując, jak serce bije mu mocniej.
— Przeprowadziłem dochodzenie, tato — oznajmia pewnym głosem. — Groby matki i siostry Gulce są prawdziwe. One nie żyją. Gulce jest jedyną, która została… Ale wyszła za mąż, zaczęła nowe życie. Należy do innej rodziny. Nie mamy z nią nic wspólnego.
Po drugiej stronie słyszy ciężki oddech ojca. Chwila ciszy.
— Więc to ona zapłaci cenę! — głos Hakki’ego brzmi jak wyrok. — Zabij ją i wracaj!
Hakan zaciska szczękę. Jego dłoń mocniej ściska telefon.
— Tato, to młoda dziewczyna. Właśnie wyszła za mąż, jest szczęśliwa — próbuje go przekonać, ale sam czuje, że jego słowa odbijają się od muru. — Dlaczego ma płacić cenę za zbrodnię ojca?
— Czy nie zgodziliśmy się, że po jej śmierci on wyjdzie ze swojej nory? Co się z tobą dzieje, synu? Zrób to! Natychmiast!
Połączenie zostaje przerwane. Hakan milczy, trzymając telefon przy uchu jeszcze przez chwilę. Potem wolno odsuwa go od twarzy i odkłada na stolik. Oddycha ciężko.
Podchodzi do szafki. Otwiera ją powoli. Jego ręka drży, gdy sięga po ukryty w środku pistolet.
Jego palce zaciskają się na zimnej stali.
Stary notatnik ojca
Nazajutrz Halil otrzymuje tajemniczą paczkę. W środku znajduje się stary, zużyty notatnik oraz list napisany starannym, lecz nieco drżącym pismem:
Dzień dobry, panie Halilu.
Nazywam się Erdinc Yoreli. Jestem synem Davuta Yoreli, przyjaciela pańskiego ojca z więzienia. W paczce przesyłam notatnik, który należał do niego. Mój ojciec, gdy opuszczał więzienie, był już stary i niezbyt przy zdrowych zmysłach. Przez lata nikt z naszej rodziny nie zwrócił uwagi na ten notatnik – aż do teraz. Twój ojciec poprosił mojego, by oddał ci go, gdy tylko nadarzy się okazja. Kiedy go znalazłem, wiedziałem, że muszę spełnić jego ostatnią wolę.
Halil wpatruje się w pożółkłe kartki, a serce wali mu jak oszalałe. Siada przy biurku i z wahaniem otwiera notatnik. Każde zapisane słowo wbija się w jego umysł, każda linijka zdaje się odsłaniać bolesną prawdę, której nigdy nie znał – lub znać nie chciał.
Z każdym kolejnym zdaniem czuje, jak coś w nim pęka. Wzrok pada na czerwoną wstążkę – jedyną pamiątkę po dziewczynie ze Wzgórza, którą przez lata trzymał w ukryciu. Bierze ją do ręki i zaciska mocno palce. Jego oczy błyszczą od tłumionych emocji.
— Nie jesteś tylko dziewczyną, którą uratowałem z krawędzi urwiska… — szepcze do siebie, a gniew zaczyna w nim kipieć. — Jesteś córką tej rodziny… Dziewczyną, która wyrzuciła moją matkę za drzwi!
Nagle, w przypływie furii, zrzuca wszystkie dokumenty z biurka. Notatnik spada na podłogę z głuchym stukotem, a wstążka ląduje w koszu na śmieci. Jego oddech jest ciężki, ramiona napięte. Nie chce na to patrzeć. Nie chce tego pamiętać.
Wychodzi z pokoju szybkim krokiem, niemal wpadając na Zeynep, która właśnie niosła mu kawę. Ich spojrzenia się spotykają, ale Halil odwraca wzrok i mija ją bez słowa.
Obietnica Halila na grobie rodziców: „Nigdy nie zapomnę, co zrobili Aslanli”
Zdeterminowany, udaje się na cmentarz. Chłodny wiatr owiewa mu twarz, gdy klęka przy grobie rodziców. Przymykając oczy, splata dłonie w modlitwie, lecz w jego sercu zamiast ukojenia rodzi się ból.
— Mamo… tato… tak bardzo mi was brakuje — mówi cicho, jego głos drży. — Przyszedłem was przeprosić.
Dotyka dłonią zimnego kamienia nagrobnego.
— Okazałem miłosierdzie dziewczynie, która odebrała mi was z tego świata. Powinienem ją ukarać, ale zamiast tego… chroniłem ją. Jak mogłem być tak ślepy?
Cisza wokół wydaje się przytłaczająca.
— Zdradziłem was — kontynuuje, a jego pięści się zaciskają. — Pozwoliłem, by mną zawładnęła. Tam, gdzie miałem wygrać, przegrałem. Ale już nigdy więcej. Pochowam to uczucie tutaj, razem z wami.
Opuszcza cmentarz z nowym postanowieniem w sercu. Już nie ma miejsca na wahanie.
***
Tymczasem Hakan, zgodnie z rozkazem ojca, przybywa do domu Yusufa. Musi spełnić swoją misję. Musi zabić Gulce. Jego palce ślizgają się po rękojeści broni ukrytej w kieszeni.
Ale gdy wchodzi do środka i widzi Gulce oraz Ferihę razem, coś w nim pęka. Patrzy, jak siostry się śmieją, jak są dla siebie oparciem, nieświadome wiszącego nad nimi niebezpieczeństwa.
Nie może tego zrobić. Nie teraz. Nie tak.
***
Gulhan wchodzi do gabinetu brata. Przysiada na skraju biurka, zamyślona. Jej wzrok przyciąga coś nietypowego – skrawek materiału wystający z kosza.
Podnosi go ostrożnie. Wstążka.
Zamyka oczy, a wspomnienia uderzają w nią jak fala.
— Zachował tę małą rzecz przez tyle lat — szepcze do siebie. — Przez tyle nocy trzymał ją pod poduszką. Żył tylko jedną myślą – że pewnego dnia znów ją zobaczy.
Przejeżdża palcami po materiale, jakby chciała zrozumieć, co się wydarzyło.
— A teraz ją wyrzucił… Dlaczego?
Odpowiedź nie przychodzi. Pozostaje jedynie cisza i narastające poczucie, że coś się zmieniło.
Zamyślona, opuszcza gabinet, chowając wstążkę do kieszeni.
Kiedy i gdzie zostanie wyemitowany odcinek 123. „Wichrowego Wzgórza”?
Odcinek 123. serialu „Wichrowe Wzgórze” (oryg. Rüzgarlı Tepe) zadebiutuje na antenie TVP1 w czwartek, 6 marca, o godzinie 14:00. Aby zobaczyć więcej streszczeń tego serialu, kliknij tutaj: Wichrowe Wzgórze streszczenia.
