„Wichrowe Wzgórze” odc. 126 – streszczenie szczegółowe
Yusuf i Hakan siedzą przy kominku w salonie.
— Ciekawe, jak radzi sobie Feriha? — zastanawia się Hakan, przecierając dłonią twarz pełną niepokoju.
— Dajmy im chwilę na rozmowę — odpowiada spokojnie Yusuf.
— Ale Feriha jest w szoku. Nie powinna być sama.
— Gulce jest przy niej. Zna jej ból i troszczy się o nią. Feriha potrzebuje czasu, żeby to wszystko poukładać w myślach. Zaskakujesz mnie, Hakanie. Nagle przejmujesz się jej losem, mimo że to ty uczyniłeś życie Gulce tak mrocznym.
Hakan spuszcza wzrok, jego twarz staje się poważna.
— Właśnie dlatego się martwię. Staram się naprawić swoje błędy. Chcę, żeby teraz wszystko było inaczej. Żeby w końcu zaznały spokoju.
Yusuf krzyżuje ramiona na piersi, patrząc na niego z surowością.
— To się stanie, jeśli twoja rodzina na to pozwoli.
***
W innym pokoju Gulce siedzi obok Ferihy. Ich dłonie są splecione, jakby chciały się nawzajem chronić przed bólem przeszłości.
— Wiem, jak ogromnej traumy doświadczyłaś — mówi Gulce cicho, patrząc Ferihie w oczy. — Ale jesteśmy teraz razem. Czy to nie jest najważniejsze?
Feriha przytakuje, a w jej spojrzeniu pojawia się ciepło.
— Jesteś piękną osobą, siostro. Tłumisz swój entuzjazm, by mnie wspierać.
Przytula Gulce mocno, jakby chciała nadrobić wszystkie stracone lata.
— Dorosłaś, odnalazłaś mnie, a teraz trzymasz mnie za rękę.
— Odnalazłam cię i nigdy cię już nie opuszczę — mówi Gulce z determinacją. — Przez resztę życia będę przy tobie.
Kara za zło: Zeynep i Halil o sprawiedliwości
Ali majaczy przez sen, rzucając się niespokojnie na łóżku. Obok niego czuwa Zeynep, delikatnie ocierając pot z jego czoła. Jej serce ściska się z bólu, gdy słucha jego sennych mamrotów.
— Co mówił? — zwraca się do Halila, który również obserwuje chłopca z troską.
— Mówił o braku ojca. O samotności, która go otacza. Wyrzucał z siebie cały nagromadzony ból. Przeklinał los, ludzi, którzy skazali go na takie życie.
Zeynep zamyka oczy, tłumiąc łzy.
— Mój biedny chłopiec. Ile on musiał znieść? — mówi z czułością. — Niewinne serca dzieci nie są w stanie unieść ciężaru tego świata. Ci, którzy doprowadzają je do takiego cierpienia, powinni zapłacić najwyższą cenę.
— Ktokolwiek to jest? — pyta Halil ostrożnie.
— Oczywiście. Nie wiem, czy istnieje odpowiednia kara dla tych, którzy łamią dusze dzieci. Ale nawet gdyby to był mój własny ojciec, chciałabym, żeby został ukarany.
Halil spogląda na nią badawczo, a w jego oczach pojawia się cień.
— Czasem sprawiedliwość nie dosięga winnych. Niektórzy ludzie żyją dostatnio i umierają, nie ponosząc konsekwencji swoich czynów. Ale w życiu pośmiertnym… tam nikt nie ucieknie przed karą.
Zeynep zaciska pięści.
— Nie wiem, na kogo jesteś zły, ale jeśli ktoś zasłużył na twój gniew, możesz być pewien, że nie zazna spokoju. Ani tutaj, ani w zaświatach.
Halil odwraca wzrok. Myśli kłębią się w jego głowie, a serce bije szybciej.
— Jesteście mordercami moich rodziców, mojej rodziny, mojego dzieciństwa — mówi w myślach. — Ty i twoja rodzina poniesiecie zasłużoną karę.
***
Następnego dnia Feriha i Gulce odwiedzają grób swojej matki. Yusuf stoi obok nich, zachowując milczenie.
Feriha kładzie dłoń na nagrobku.
— Czułam twój zapach do trzeciego roku życia — mówi cicho. — Potem odeszłaś, a ja zostałam sama.
Gulce kuca obok niej, delikatnie dotykając wyrytych w kamieniu liter.
— Spójrz, mamo, odnalazłyśmy się — szepcze. — Już nigdy nie będziemy same.
W powietrzu unosi się cisza, pełna niespełnionych wspomnień i miłości, której nikt nie zdążył im dać.
Spotkanie Erena i Selmy: Czy to tylko przyjaźń?
Selma przybywa do restauracji na malowniczym wzgórzu, gdzie umówiła się z Erenem. Powietrze jest rześkie, a unosząca się w oddali mgła nadaje miejscu niemal magiczną aurę. Gdy tylko przekracza próg, Eren podnosi wzrok i przez chwilę przygląda się jej z wyraźnym zachwytem.
— Jesteś… bardzo piękna — mówi, a w jego głosie słychać nutę niepewności. Po chwili prostuje się i szybko dodaje: — To znaczy… bardzo dobrze ci w tym stroju.
Selma uśmiecha się lekko, choć w jej oczach pojawia się cień zakłopotania.
— Dziękuję — odpowiada cicho i zajmuje miejsce naprzeciwko niego.
Kelner przynosi im karty dań, ale zanim zdążą je otworzyć, podchodzi do nich właściciel lokalu, starszy mężczyzna o serdecznym spojrzeniu i pogodnym uśmiechu.
— Jakie piękne popołudnie! — zauważa z entuzjazmem. — Może pozwolicie, że zrobię wam zdjęcie? Chciałbym powiesić je w restauracji jako pamiątkę.
Selma spogląda na Erena z lekkim wahaniem, ale po chwili przytakuje. Eren, choć zaskoczony, również zgadza się na propozycję.
— Oczywiście — odpowiada.
Wstają i ustawiają się do zdjęcia, ale wyraźnie trzymają dystans, jakby obawiali się naruszyć swoją przestrzeń. Ich ciała są sztywne, spojrzenia uciekają gdzieś na bok, a między nimi pozostaje niewidzialna granica.
— Zbliżcie się do siebie — zachęca ich Gumtaz, unosząc telefon, by uchwycić najlepszy kadr.
Eren śmieje się cicho i kręci głową.
— Wujku Gumtazie, chyba źle nas zrozumiałeś — mówi z rozbawieniem. — Selma nie jest moją dziewczyną. Jesteśmy tylko przyjaciółmi.
Właściciel unosi brwi i uśmiecha się dobrotliwie.
— Och, czyli popełniłem błąd? Przepraszam! Ale niech to was nie powstrzymuje. Zróbmy zdjęcie, żebyście mieli piękne wspomnienie.
Naciska ekran telefonu, robiąc kilka zdjęć. Selma i Eren, mimo wyczuwalnej rezerwy, raz po raz wymieniają ukradkowe spojrzenia. W kadrze zatrzymuje się nie tylko ich dystans, ale i coś, co nieuchronnie wisi w powietrzu – cicha, nienazwana jeszcze emocja.
A może to właśnie ta chwila, uchwycona w obiektywie, w przyszłości stanie się czymś więcej niż tylko wspomnieniem spotkania dwojga przyjaciół?
Kiedy i gdzie zostanie wyemitowany odcinek 126. „Wichrowego Wzgórza”?
Odcinek 126. serialu „Wichrowe Wzgórze” (oryg. Rüzgarlı Tepe) zadebiutuje na antenie TVP1 we wtorek, 11 marca, o godzinie 14:00. Aby zobaczyć więcej streszczeń tego serialu, kliknij tutaj: Wichrowe Wzgórze streszczenia.
