Wichrowe Wzgórze / Rüzgarlı Tepe

Na Wichrowym Wzgórzu płonie drzewo, które było symbolem miłości Halila i Zeynep. Halil patrzy w milczeniu na ogień, przekonany, że to Zeynep je podpaliła. Zeynep klęczy kilka metrów dalej, zapłakana, i próbuje rzucić się w płomienie, lecz Halil w ostatniej chwili ją powstrzymuje i odwozi do domu. Za pożarem stoi Songül, która zleciła Fikretowi podpalenie i przekonanie Halila, że winna jest Zeynep. Kobieta triumfuje, przekonana, że Halil nigdy nie wybaczy żonie. W samochodzie Halil zerka na poparzoną dłoń Zeynep, a w myślach oskarża ją o zniszczenie ich świętości. Zeynep, pogrążona w żalu, wspomina, jak próbowała uratować drzewo i bezsilnie rzucała ziemią w płomienie. Halil prosi eksperta o uratowanie drzewa, choć wie, że szanse są nikłe. Songül przysięga, że za wszelką cenę rozdzieli ich na zawsze.

Zeynep, pogrążona w gniewie i rozpaczy, spala na tarasie pamiątki po Halilu. Gdy chce wrzucić do ognia czerwoną wstążkę, Halil pojawia się i próbuje ją powstrzymać. Ona jednak oznajmia, że jego kłamstwa zniszczyły wszystko i między nimi nie ma już przyszłości. Z ukrycia scenę obserwuje Songül, ciesząc się, że jej intryga skutkuje. Następnego dnia Halil zabiera Zeynep do pracowni, gdzie daje jej w prezencie białego kanarka – symbol swojej miłości. Zeynep nazywa go Puszkiem, ale zaraz wypuszcza na wolność, dając do zrozumienia, że „my” już dla niej nie istnieje. Selma odkrywa, że Feyyaz kłamał o chorobie – jest zdrowy i bawi się w Bodrum. Dziewczyna jest zdruzgotana i pełna wyrzutów sumienia wobec Erena. Halil dowiaduje się, że Zeynep podpaliła ich drzewo na Wichrowym Wzgórzu – miejsce ich pierwszego spotkania i symbol miłości. Patrzy, jak płonie, czując, że został już tylko popiół.

Na Wichrowym Wzgórzu, pod samotnym drzewem ozdobionym światełkami, Halil próbuje zatrzymać odchodzącą Zeynep. Wyznaje jej, że to ona skruszyła mur w jego sercu i błaga o drugą szansę, ale Zeynep, pełna bólu i dumy, odrzuca go i odchodzi. Merve planuje wykorzystać małżeństwo siostry z Halilem, by wrócić z matką do rezydencji Aslanlıch. Tulay przypomina jej, by zachowała godność i nie okazywała potrzeby, lecz sama, wspominając młodość, czuje triumf na myśl o powrocie do dawnego życia. W nocy Halil i Zeynep wchodzą do sypialni, gdzie Zumrut wręcza im posag i przypomina o małżeńskich zasadach. Choć Halil przenosi Zeynep przez próg, ona wciąż trzyma go na dystans, ustawiając parawan między nimi. Eren, podejrzewany przez Selmę o skrzywdzenie Feyyaza, próbuje jej wytłumaczyć, że chciał ją tylko chronić, lecz odchodzi, widząc jej brak zaufania. W ciszy nocy Halil śpiewa Zeynep miłosną pieśń zza parawanu, obiecując w myślach, że odzyska jej serce.

Zeynep, ogarnięta gniewem, wpada do sterówki i siłą chwyta za koło sterowe, próbując przejąć kontrolę nad jachtem. Halil stanowczo próbuje ją powstrzymać, lecz ich kłótnia przeradza się w szarpaninę, podczas której lądują razem na podłodze. Zeynep oskarża męża o kłamstwa i niszczenie wszystkiego, co piękne, on odpowiada, że ich serca biją jednym rytmem i że jej serce nadal należy do niego. Dziewczyna każe mu opuścić sterówkę i próbuje sama poprowadzić łódź, wywołując alarm. Halil w ostatniej chwili wraca, przejmuje ster i zamyka ją w kajucie, lecz Zeynep rozbija drzwi gaśnicą. Później, na dziobie, grozi, że skoczy do wody, jeśli nie zawróci. Halil ściąga ją z krawędzi i zmusza do obiadu, po czym prosi, by porzucili przeszłość i pozwoliła mu znów ją przytulić. Ona odpycha go tak mocno, że wpada do wody. Pomaga mu jednak wrócić, opatruje ranę, ale chłodno oznajmia, że nie wybaczy mu nigdy. W nocy Halil zabiera Zeynep na Wichrowe Wzgórze, gdzie czeka magiczna sceneria i wzruszające wyznanie miłości.

Songul odkrywa w pokoju Zumrut zmięty list w torebce Zeynep — ten, który podrzucił Fikret. Poruszona faktem, że Zeynep znała prawdę, a mimo to wyszła za Halila, poprzysięga zemstę na niej i jej rodzinie. Później, w ogrodzie, wszyscy mieszkańcy zasiadają do śniadania. Tulay w rozmowie z córką zarzuca jej pośpiech w ślubie, ale Zeynep zapewnia, że kocha Halila ponad wszystko. Przy stole Zumrut wygłasza refleksję o cierpliwości i wierze, a młodzi zmuszeni są zatańczyć przed wszystkimi — ich taniec jest jednak pełen napięcia, Zeynep udaje szczęście, a Halil nie pozwala jej się odsunąć. Później Zeynep odkrywa zniszczoną szklarnię, której Halil dopuścił się w rozpaczy, i gorzko stwierdza, że nigdy mu nie wybaczy. Nagle odbiera rozpaczliwy telefon od Selmy z prośbą o pomoc. Zeynep podąża na opustoszałe wybrzeże i wchodzi na jacht, gdzie czeka na nią Halil. Odcięci od lądu, konfrontują się — Halil oświadcza, że zabiera ją tam, gdzie przestanie uciekać. Zeynep jest rozdarta między gniewem a uczuciem, które wciąż w niej tli.

Halil zabiera Zeynep do swojego dawnego domu rodzinnego i pokazuje jej pokój, w którym dorastał. Wspomina dzieciństwo, ciepło matki i dramatyczną noc, gdy żandarmi zabrali jego ojca, który już nigdy nie wrócił. Wyznaje, że od tamtej pory trzymał się tylko wspomnienia ich dziecięcej miłości. Zeynep jest poruszona, ale też pełna bólu i żalu. Później ucieka, zostawiając Halilowi czerwoną wstążkę. Jadąc za nią, mężczyzna błaga przez telefon, by wróciła, lecz ona oświadcza, że ujawni prawdę przed wszystkimi. W rezydencji Zeynep zaskakuje rodzinę, ogłaszając, że ona i Halil są małżeństwem. W sypialni mówi mu jednak wprost, że ich małżeństwo to tylko gra i nigdy mu nie wybaczy. Halil próbuje ją powstrzymać i przekonać, że miłość zwycięży gniew.

Pierwszy odcinek drugiego sezonu rozpoczyna się sceną, w której Zeynep ucieka nocą przez deszczowy las w ślubnej sukni, rozpaczliwie płacząc i wspominając dzień ślubu oraz wyznania Halila. Słysząc jego głos, ukrywa się w zaroślach. Następnego dnia, wyczerpana, wsiada na konia i odjeżdża na wzgórze, gdzie kiedyś spotkali się po raz pierwszy. Tam załamuje się i błaga Boga o ulgę w cierpieniu po zdradzie Halila. Retrospekcja pokazuje, jak w dniu ślubu znajduje anonimowy list ujawniający, że Halil jest synem ogrodnika Ihsana, który zmarł w więzieniu oskarżony przez jej rodzinę. Halil ukrył prawdę i poślubił ją z zamiarem zemsty. W teraźniejszości Halil ją odnajduje i błaga o rozmowę. Zeynep odrzuca jego uczucia, oskarża o kłamstwa i złamane serce. On wbrew jej protestom zabiera ją do domu rodzinnego, pokazuje jej stare zdjęcie i wyznaje, że nadal ją kocha, ale ona mówi mu, że oboje już nie są tymi samymi ludźmi.

Halil i Alper stają naprzeciw siebie z bronią w dłoniach – jeden z nich nie wyjdzie z tego pojedynku żywy. Zeynep wkracza między nich, ryzykując własne życie, ale to nie ona pada ofiarą. Gdy policja obezwładnia Alpera, wydaje się, że wszystko zmierza ku szczęśliwemu zakończeniu. Halil i Zeynep wyznają sobie miłość, a on wreszcie oświadcza się ukochanej. Ich ślub na plaży jest niczym spełnienie marzeń – aż do nocy poślubnej. Wtedy Zeynep zmienia się nie do poznania. Jej czułość znika, zastępuje ją chłód i lodowata zemsta. „Od dziś sprawię, że będziesz tak samo bezradny, jak bezradna byłam ja” – szepcze, rozpoczynając grę, której Halil się nie spodziewał.

Halil odkrywa, że Zeynep została zmuszona do ślubu z Alperem – mężczyzną, który ją szantażował i planował porwać. Dzięki Selmie i Asu poznaje prawdę o intrydze. Wściekły, przerywa ceremonię i rzuca się na rywala. Po walce uprowadza Zeynep, by uchronić ją przed Alperem. Na bocznej drodze ujawnia dowód miłości Zeynep – list oraz jabłko ukryte w pudełku. Chwilę później pojawia się Alper, gotowy na ostateczne starcie. Songul zleca zabójstwo Asu i Canan.

Zeynep w białej sukni idzie ku przyszłości, której nigdy nie chciała. Halil, sparaliżowany bólem, patrzy, jak Alper otwiera przed nią drzwi – ich spojrzenia spotykają się na ułamek sekundy, ale to nic nie zmienia. Samochód rusza, zabierając ją na ślub, który jest dla niej jak wyrok. „Umarłam, abyś ty mógł żyć” – szepcze w myślach, gdy łzy spływają po jej policzkach. Halil wybiega na drogę, lecz jest już za późno…