„Wichrowe Wzgórze” odc. 121 – streszczenie szczegółowe
Tulay zauważa, że Selma coraz częściej rozmawia z Erenem na osobności. Akcja przenosi się do ubogiej dzielnicy, gdzie Halil i Zeynep dostarczają żywność potrzebującym. Nagle, do Halila podbiega jeden z miejscowych chłopców, informując, że ktoś przebił opony w jego samochodzie. Firat zostawia Zeynep samą i idzie sprawdzić auto. Kiedy dociera na miejsce, okazuje się, że opony są w idealnym stanie. Halil zaczyna podejrzewać, że ktoś celowo odciągnął go od Zeynep.
W tym czasie Zeynep natyka się na zbira wynajętego przez Songul, który podchodzi do niej, udając człowieka w potrzebie.
– Siostro, błagam, pomóż mi – mówi, udając desperację. – Widziałem, jak pomagasz innym ludziom.
Zeynep wyciąga banknot z kieszeni, chcąc mu go wręczyć.
– Źle mnie zrozumiałaś, siostro – mówi mężczyzna. – Chodzi o coś innego. Moja mama jest chora i potrzebuje pomocy, ale wstydzi się o nią prosić.
– Jakiej pomocy potrzebujesz? Mam rzeczy, które mogę ci dać.
– Źle mnie zrozumiałaś. Moja mama przeszła operację i trzeba jej zmienić opatrunek. Sam tego nie zrobię. Proszę, pomóż mi.
– Czy w okolicy nie ma żadnej pielęgniarki? – pyta Zeynep, z wyraźną nieufnością w głosie.
– Czy pielęgniarka mieszkałaby w takiej dzielnicy, siostro? – odpowiada zbir.
– Nie znam się zbytnio na tym.
– Moja mama wytłumaczy ci, jak to zrobić. Jeśli to zrobisz, będzie się za ciebie modlić. Proszę, pomóż nam.
Zbir prowadzi Zeynep w stronę lasu, obiecując, że dom jego matki jest niedaleko.
– Gdzie jest twój dom? – pyta Zeynep, coraz bardziej czując, że coś tu jest nie tak.
– Już niedaleko. Tuż za drzewami znajduje się nasz dom.
– Zróbmy tak. Dam ci pieniądze, a ty wezwiesz pielęgniarkę. Ja naprawdę się na tym nie znam.
– Siostro, mówiłem ci już, tu nie ma pielęgniarek.
Zeynep w śmiertelnym zagrożeniu
– Dobrze, w takim razie sama ją znajdę – oświadcza Zeynep, po czym odwraca się, chcąc odejść, ale drab jej na to nie pozwala.
– Poczekaj, dopiero zaczynamy.
– O czym ty mówisz? Co dopiero zaczynamy?
– Uspokój się. Wkrótce się przekonasz – odpowiada bandyta, wyciągając nóż. Zeynep rzuca się do ucieczki, porzucając torby z żywnością.
Halil dociera do lasu. Rozgląda się i nawołuje imię Zeynep, nieprzerwanie do niej dzwoniąc. W końcu ta do niego oddzwania.
– Pomóż mi, Halilu! – błaga dziewczyna pełnym przerażenia głosem. – Ten maniak mnie ściga! Próbuje mnie zabić. Nie wiem, czego ode mnie chce.
– Dobrze, uspokój się. Rozejrzyj się wokół siebie. Gdzie jesteś? Podaj mi jakiś szczegół, żebym mógł cię znaleźć.
W tym momencie bandzior pojawia się za plecami Zeynep i zabiera jej telefon. Dziewczynie udaje się odeprzeć go kopnięciem i ponownie biegnie co sił w nogach, mając nadzieję, że zgubi go w leśnej gęstwinie.
Gulhan sugeruje Tekinowi, by zostali rodzicami!
Tekin zabiera żonę do herbaciarni Yusufa. Jest zirytowany tym, że Gulhan ciągle mówi o Zeynep i Halilu, jakby nie mieli własnego życia. Kobieta, po przemyśleniu, przyznaje mu rację.
– Powinniśmy skupić się na sobie – mówi Gulhan, a po chwili dodaje: – Może gdybyśmy mieli dziecko, wszystko byłoby prostsze.
– Kochanie, bardzo się cieszę, że tak myślisz, ale… są ważniejsze rzeczy. Twoje zdrowie. Reszta przyjdzie z czasem. Teraz musimy skupić się na twoim zdrowiu.
– Chcę, żebyśmy mieli dziecko – powtarza Gulhan, uśmiechając się.
Ratunek w ostatniej chwili
Uciekając przed drabem, Zeynep prawie spada z urwiska. Halil słyszy jej wołanie o pomoc i w ostatniej chwili wyciąga ją z krawędzi na bezpieczny grunt. Następnie czule obejmuje roztrzęsioną dziewczynę i ociera łzy z jej policzków.
– Powiedział, że jego mama jest sama – mówi zapłakana Zeynep. – „Że nie ma nikogo, kto mógłby jej pomóc.
– Nie tłumacz się teraz. Najpierw się uspokój, dobrze?
– Kto to jest? Dlaczego mnie ścigał?
– Powiadomiłem żandarmerię, kiedy ktoś z mieszkańców opisał ciebie i tego mężczyznę. Nie pochodzi stąd. To jakiś szaleniec.
– Gonił mnie – opowiada Zeynep. – Uciekałam, ale… prawie mnie zabił – zerka w kierunku urwiska.
– Dobrze, jestem tutaj. Uspokój się. – Halil nie przestaje jej tulić.
– Miałeś rację. W dzisiejszych czasach nie można nikomu ufać. Nigdy nie wiadomo, skąd nadejdzie zło. Potrafią nawet wykorzystywać dobroć drugiego człowieka. Odtąd dwa razy się zastanowię, gdy będę komuś okazywać miłosierdzie.
– Dzięki Bogu, nic ci nie jest – mówi w duchu Halil.
– Ja… już kiedyś przeżyłam tę chwilę – uświadamia sobie nagle Zeynep. – To było na Wichrowym Wzgórzu. Gonił mnie pies i prawie spadłam z klifu. Myślałam, że nikt mnie nie uratuje, ale… przyszedł chłopak i mnie uratował.
Wspomnienie z przeszłości: Historia z Wichrowego Wzgórza
Następuje retrospekcja. Akcja cofa się o kilkanaście lat. Zeynep opiera się o pień drzewa na Wichrowym Wzgórzu. Dostrzegając nadbiegającego psa, zaczyna niebezpiecznie cofać się w kierunku urwiska. Krzyczy, wzywając pomocy, i nagle pojawia się młodzieniec.
– Nie bój się, przyszedłem – mówi chłopak, stając obok niej.
– Myślałam, że nikt mnie nie uratuje. Prawie spadłam z klifu.
– Nie bój się, jestem przy tobie i zawsze będę. Wyglądasz na bardzo odważną dziewczynę. Spójrz na niego. – Młodzieniec wyciąga rękę do psa, a ten pozwala mu się pogłaskać. Zeynep także go głaska. – Widzisz? Wcześniej krzyczałaś, ale teraz się uśmiechasz. Nie ma nic, czego tak odważna dziewczyna jak ty nie byłaby w stanie pokonać. Jeśli uwierzysz w siebie, reszta się ułoży. Pamiętaj o tym, gdy będziesz miała kłopoty.
Halil zdaje sobie sprawę, że poznał Zeynep już w dzieciństwie
Akcja wraca do teraźniejszości.
– Ten chłopak uratował mi życie – mówi Zeynep do Halila. – Dał mi nawet kilka rad o życiu.
– Więc… to byłaś ty – mówi w myślach zszokowany Halil. To on był tym chłopakiem, który pomógł jej w przeszłości.
Akcja wraca do poprzedniej sceny. Młodsi o kilkanaście lat Halil i Zeynep idą zamgloną drogą.
– Myślałam, że nikt nie przyjdzie i tam umrę – mówi Zeynep, wciąż poruszona dzisiejszą sytuacją. – Kocham Wichrowe Wzgórze, ale nie mogę już tam chodzić sama. Myślisz pewnie, że jestem tchórzem.
– Nie myślę tak – zaprzecza Halil. – Gdybyś była tchórzem, nie przyszłabyś tu sama.
– Naprawdę? Ale bałam się psa.
– Pies zaciekle szczekał, dlatego się bałaś.
– Gdyby mnie znał, nie bałby się – stwierdza Zeynep. – Moglibyśmy się nawet dobrze dogadać.
– Zawsze myśl w ten sposób. Im bardziej wierzysz w siebie, tym większa szansa, że odniesiesz sukces. Kiedykolwiek poczujesz strach, pamiętaj o tych słowach.
– Zatrzymaj to. – Zeynep przekazuje Halilowi swoją wstążkę z literą „Z”. – To w ramach podziękowania za to, że mnie uratowałeś.
Przeznaczenie: Halil i Zeynep połączeni przez los
Akcja ponownie wraca do teraźniejszości.
– Ten chłopiec, który uratował cię tamtego dnia… – odzywa się Halil, ale nagle urywa, wahając się, czy powiedzieć prawdę, że to on był tym chłopcem.
– Byłam wtedy dzieckiem, ale ten dzień był dla mnie bardzo ważny – oznajmia Zeynep. – Nigdy nie zapomniałam tego chłopca ani tego, co mi wtedy powiedział. Za każdym razem, gdy miałam kłopoty, chodziłam na Wichrowe Wzgórze. Przyciągało mnie jak przeznaczenie. Znalazłeś mnie na Wichrowym Wzgórzu, pamiętasz?
Halil doskonale pamięta, jak kilka miesięcy temu znalazł Zeynep nieprzytomną na Wichrowym Wzgórzu po upadku z dzikiego konia.
– Czy to nie dziwne? – pyta dziewczyna. – Ten chłopak uratował mnie, gdy byłam mała, a teraz ty mnie uratowałeś.
– To… przeznaczenie – odpowiada Halil, nie odrywając od niej wzroku.
Gdy Gulce rozmawia z Ferihą, Hakan ponownie zakrada się do jej pokoju. W szkatułce na biżuterię znajduje jej kolczyk i sprawdza widniejący na nim numer seryjny. Teraz nie ma już wątpliwości, że Gulce i Feriha są siostrami.
Kiedy i gdzie zostanie wyemitowany odcinek 121. „Wichrowego Wzgórza”?
Odcinek 121. serialu „Wichrowe Wzgórze” (oryg. Rüzgarlı Tepe) zadebiutuje na antenie TVP1 we wtorek, 4 marca, o godzinie 14:00. Aby zobaczyć więcej streszczeń tego serialu, kliknij tutaj: Wichrowe Wzgórze streszczenia.
