„Dziedzictwo” – Odcinek 714 – Streszczenie
Ferit, choć wstrząśnięty stratą przyjaciela, desperacko stara się ukryć emocje przed resztą zespołu. Jego chłód i milczenie nie umykają uwadze kolegów, którzy zaczynają się niepokoić. Ayse, widząc, że coś jest nie tak, zamyka się z byłym mężem w archiwum. Tam, w bezpiecznej ciszy, komisarz w końcu pęka.
– W życiu czasem tracisz tych, których kochasz i szanujesz najbardziej – mówi drżącym głosem. – Ale musisz iść dalej. Żyć, żeby nie upaść. Żyć… choćbyś miał udawać. Ukrywasz ból, łzy, wszystko. Bo tylko tak możesz przetrwać. I teraz też… – urywa. – Chociaż Yamana już z nami nie ma, ja…
Nagle głos załamuje mu się całkowicie. Ferit osuwa się na podłogę, zalewając się łzami.
– Nie mogę, Ayse! Nie mogę… Yaman Kirimli był moim przyjacielem od dziecka. Był moim bratem!
***
W lesie Nana natrafia na małą, opuszczoną chatę. Zagląda do środka, z sercem w gardle… i zastyga.
– Yaman! – krzyczy, gdy dostrzega go na podłodze, półprzytomnego, z ranami na twarzy i głębokim krwawieniem z piersi.
– Wiedziałam, że żyjesz! – Rzuca się ku niemu, a jej łzy mieszają się z niedowierzaniem. – Szukałam cię… i znalazłam, bo nie przestałam wierzyć. Mówili, że to był wypadek, że nikt nie mógł przeżyć. Ale ja wiedziałam! – Nana klęka obok niego, obejmuje jego ramię i pomaga mu usiąść. – Jesteś ranny, krwawisz. Musisz odpocząć.
– Nie dzwoń po pomoc – mówi Yaman słabym, ale stanowczym tonem. – Wyłącz telefon. Nikt nie może wiedzieć, że żyję.
– Zwariowałeś? Potrzebujesz lekarza! – Nana patrzy na niego z przerażeniem.
– Mówię poważnie. To nie był wypadek. To była zasadzka. Ktoś mnie napadł… chciał zabić. Ktoś z bliskich. Jeśli wszyscy uwierzą, że zginąłem, wtedy będę mógł go dorwać.
– Jesteś ranny, ledwo stoisz na nogach, a myślisz tylko o zemście?!
– To nie zemsta. To sprawiedliwość. Ale jeśli teraz popełnimy błąd, wszystko się posypie.
– Jeśli nie zrobię czegoś natychmiast, ty naprawdę umrzesz!
– Wiem. Dlatego musisz mi pomóc… usunąć to, co utkwiło w mojej klatce. Nie będzie łatwo. Ale zrobisz to.
Nana patrzy na niego z przerażeniem, ale zbiera w sobie odwagę. Kierując się jego wskazówkami, wyciąga z piersi ostry kawałek metalu. Ręce jej się trzęsą, oczy zasnuwają się łzami, ale nie przerywa, dopóki rana nie zostaje oczyszczona prowizorycznie.
Kiedy kończy, Yaman, wyczerpany bólem, zapada w sen.
Niedługo później telefon Nany wibruje. To wiadomość od Nedima:
„Ochroniarze cię nie znaleźli. Gdzie jesteś? Przyjadę po ciebie.”
Dziewczyna chwilę się waha, po czym odpisuje:
„Wróciłam do domu. Opiekuję się Yusufem. Nie martw się o mnie.”
Jej serce bije w szaleńczym rytmie. Jest sama, z rannym Yamanem, w miejscu, które musi pozostać tajemnicą. Ale wie jedno: nie pozwoli mu umrzeć.
***
Aromat świeżo ugotowanego posiłku unosi się w powietrzu, wypełniając wnętrze chaty ciepłem i domowym spokojem. Zapach budzi Yamana. Mężczyzna podnosi się powoli z wersalki, z twarzą jeszcze bladą, a ruchami niepewnymi. Ale nie myśli o jedzeniu. Jedynym, co ma teraz w głowie, jest zemsta i prawda o tych, którzy chcieli go zabić.
– Muszę ich znaleźć – mówi z determinacją, zrywając się na równe nogi. – Każda minuta tutaj to stracony czas. Tymczasem oni wykorzystują moją firmę, moje nazwisko, robiąc swoje brudne interesy!
Nana staje mu na drodze, spokojna, ale stanowcza.
– Najpierw musisz wyzdrowieć – mówi cicho, kładąc dłoń na jego ramieniu. – Nie rozumiesz? Kiedy jesteś słaby, sępy zaczynają krążyć nad twoją głową. Ale sokół nie walczy, dopóki nie odzyska sił. To twoja próba. Egzamin cierpliwości.
Yaman marszczy brwi.
– Jaki egzamin?
– Twój koszmar się spełnił – odpowiada z figlarnym uśmiechem. – Zrobiłam ci zupę. Użyłam wszystkiego, co znalazłam: soczewicy, czosnku, przypraw… Nawet rzeczy, których nie potrafię nazwać.
– Chcesz mnie dobić? – mruczy z przekąsem. – Kto wie, jak stare są te składniki?
– Sprawdziłam daty ważności. Żyjesz dzięki mnie, możesz też trochę mi zaufać. Myślę, że właściciel tej chaty zagląda tu od czasu do czasu – odpowiada pogodnie, nalewając parującą zupę do talerza.
Yaman spogląda na nią podejrzliwie, unosi brew.
– Wyszedłem żywy z wraku, ale z tego mogę już nie wyjść…
– Nie masz wyboru – przerywa mu z uśmiechem. – Zjesz, albo będę mówić bez przerwy. A jeśli zacznę, twoja głowa eksploduje.
Zrezygnowany, Yaman ciężko wzdycha i siada do stołu. Sięga po łyżkę, z niechęcią, ale też z cichym podziwem dla uporu Nany. Ta nie spuszcza z niego wzroku, czuwając jak strażniczka – nad jego zdrowiem, jego życiem, jego sercem.
***
Ferit coraz gorzej znosi stratę najlepszego przyjaciela. Ból, którego nie pozwala sobie okazywać publicznie, narasta z każdym dniem. W pracy zachowuje pozory, ale wewnętrznie rozpada się na kawałki. Ayse, choć sama pełna wątpliwości, staje się jego oparciem – cichą obecnością, która nie ocenia, a tylko słucha. A czasem to właśnie milczenie i obecność leczą najlepiej.
Powyższy tekst stanowi autorskie streszczenie i interpretację wydarzeń z serialu Emanet. Inspiracją do jego stworzenia były filmy Emanet 522. Bölüm i Emanet 523. Bölüm dostępne na oficjalnym kanale serialu w serwisie YouTube. W artykule zamieszczono również zrzuty ekranu pochodzące z tych odcinków, które zostały użyte wyłącznie w celach informacyjnych i ilustracyjnych. Wszystkie prawa do postaci, fabuły i materiału źródłowego należą do ich prawowitych właścicieli.
